Fatshaming

Het is 2012. Peinzend zit ik met een ECG in het kantoor van de polikliniek waar ik werk. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik een doktersassistente of ze een ECG van mij wilde maken.
Toen ik het ECG in handen kreeg zag ik meteen dat het om een afwijkende uitslag ging, al kon ik er niet echt uit halen wat er niet goed aan was.

Ik loop naar het kantoor en studeer even verder.

“Hee, van wie is dat ECG? Zit die patiënt nog bij je in de spreekkamer?” Ik antwoord dat de patiënt niet meer in mijn spreekkamer zit. Terwijl de arts het ECG uit mijn handen grist zegt hij: “Ik mag toch hopen dat je een verwijzing cardio hebt geschreven! Kijk dan, is niet goed hè, er is wel een oud infarct te zien. Heeft patiënt klachten of ooit iets gemerkt?”
“Nee…op dit moment niet” antwoord ik naar waarheid.

Samen bekijken we het ECG en komen tot de conclusie dat het om een stil infarct zal gaan en dat ik een verwijzing zal maken. Verder ga ik er niet op in wetend dat het hier niet om een stil infarct gaat.

Het is 2006. Ik heb een dag vrij en omdat ik me oververmoeid voel hang ik die dag op de bank. Dit gebeurt de laatste weken eigenlijk steeds vaker. Ik voel me extreem moe en ben kortademig. Omdat ik ook duizelig ben blijf ik maar rustig liggen. Pijn in mijn bovenbuik maakt plaats voor een drukkend gevoel op de borst. Inmiddels heb ik een niet-pluisgevoel. Ik besluit even af te wachten omdat het ook gewoon hyperventilatie kan zijn.

Een paar scenario’s komen langs: naar de dokter rijden is nu uitgesloten, dan breng ik mezelf en het verkeer in gevaar.

Zal ik de dokter dan bellen om te overleggen? Ook dat is voor mij uitgesloten, dan gaan ze 112 bellen. Zelf 112 bellen dan maar?

Ik zie het voor me: ambulancebroeders die met allerlei spullen mijn huis ‘bezetten’ en de -voor mij als verpleegkundige- bekende eerste hulp verlenen. En vooral ook de minachtende blikken en mogelijk opmerkingen vanwege mijn ernstige overgewicht.

Eerlijk gezegd ben ik hiermee bekend. Opmerkingen van collega’s aan mijn adres, opmerkingen over patiënten tijdens de overdracht. Ik heb ze allemaal gehoord. Van ‘grappig’ tot schofferend vallen ze allemaal onder de term fatshaming.

Deze gedachten en herinneringen maken me zó leeg, dat de paniek om iets ernstigs te hebben overstemd wordt door de angst om gefatshamed te worden.

Ik neem het besluit om thuis te blijven en het allemaal op z’n beloop te laten.

De afloop is duidelijk daar ik dit vandaag kan opschrijven.
Mijn ‘why’ om dit op te schrijven is om mensen die aan fatshaming meedoen bewust te maken van wat zij zouden kunnen aanrichten. Want ik ben lang niet de enige zorgmijder om deze reden!

Het is 2023. Inmiddels ben ik in goede gezondheid met een bijbehorend gewicht en begeleid ik mensen om door middel van hartcoherentie te komen tot een gezonde leefstijl.

Nooit zal ik vergeten hoe ik bejegend ben en hoe pijnlijk dit is.

Juist fatshaming kan zorgen voor stress en stress kan zorgen voor overgewicht. Het goed bedoelde “weet je wat jíj moet doen…….” is daarbij niet helpend, sterker nog: het werkt averechts!

Serieus met hartcoherentie aan de slag gaan is een interessant avontuur met vele voordelen voor je gezondheid en daarbij ook je geluksgevoel.

Als je met hartcoherentie begint zul je al snel ervaren dat je beter gaat slapen, minder moe bent, meer presteert, minder piekert, enz. Hierdoor word je bloeddruk lager, verlicht je je nek- en schouderpijn en kan zelfs je bloedsuiker gaan dalen. Dit alles kan ervoor zorgen dat je gewicht gaat verliezen. En ja: het kan het zijn dat je je gelukkiger gaat voelen!

Wil je hier meer over weten? Neem dan vrijblijvend contact met me op.
Wie weet wat ik voor jou kan betekenen!